Kuratorja e imazhit Esmeralda Zoto tregon se a vishet stil apo jo kryeministri Rama
Armokromia është një temë që po thellon kureshtjen e njerëzve çdo ditë e më shumë. Pak e njohin, por shqip...
Guida jonë, Marku, një francez i vërtetë në çdo aspekt, përfshirë edhe përpikërinë, na shpjegon se etapa e parë e itinerarit është Chateau Pesquie, një kantinë e hershme, dikur biznes familjar në jug të luginës së lumit Rohne dhe pjesës jugore të malit Ventoux. Për tre breza, familja Chaudiere, pronare e vilës, ka ruajtur të njëjtin objektiv: shfrytëzimin e potencialit të terrenit për të prodhuar verëra të shkëlqyera. Kjo kantinë është vendosur në krah të një pallati historik, pronë e dikurshme e një duke, në një peizazh piktoresk. Vreshtat e tyre përfitojnë si nga rrezet e diellit, mikroklima e ftohtë, përmbajtja e tokës, ashtu dhe nga zhavorri gëlqeror. Shija e tyre vjen edhe nga varietetet e ndryshme të rrushit që rritet në vreshta, si: grenache, syrah, viognier, roussanne, cinsault, mourvedre, clairette. Vreshtat janë organike dhe rriten pa kimikate e produkte sintetike. Gjithashtu, përdoren vetëm fertilizues organikë. Udhëtimi zgjati rreth 45 minuta, kohë të cilën guida jonë e shfrytëzon më së miri për të na njohur me veçoritë dhe traditat e Provences. Kjo zonë është e njohur në mbarë botën për verërat, parfumet dhe ushqimin.
Leksionet e para nisin me njohjen e terrenit ku mbillen vreshtat, llojin e tokës dhe varietetet e rrushit. Mësojmë nga Marku se kjo kantinë kultivon kryesisht varietetin Grenache, ashtu si pjesa më e madhe e kantinave në luginën e lumit Rhone dhe pak Syrah. Kalojmë në mjediset ku rrushi i vjelë grumbullohet në depozitat e mëdha të betonit, për të kaluar më tej në makineri ku realizohen proceset e fermentimit dhe maturimit, e për të përfunduar me atë të stazhionimit në fuçi lisi. Jemi jashtë sezonit turistik, por jo të atij të punëve në kantinë. Në një vështrim të parë dallohen rreth 20 persona të angazhuar në procese të ndryshme. Me një përpikëri që rrallë e gjen në vendin tonë, në orën 12:00 ata largohen për pushimin e drekës, duke na e lënë ne dhe Markut të gjithë kantinën në dispozicion për procesin e shumëpritur të degustimit. Guida na ka vënë përpara gjashtë gota vere, tri të bardha dhe tri të kuqe, së bashku me një pjatë të mbushur me copa buke, dhe nis të shpjegojë se me cilën verë duhet ta nisim. Degustimi i verërave, “taste” në anglisht, apo më thjesht akoma “shijimi” në shqip, shoqërohet me një “breshëri të pandalshme” pyetjesh të secilit nga ne në adresë të guidës. Marku na përgjigjet pa u lodhur, duke na lënë kohë gjithashtu të shijojmë pa u ngutur verërat cilësore të Chateau Pesquie. Etapa e parë mbyllet rreth orës 13:30, me blerjen e pashmangshme në dyqanin e kantinës. Një pushim dreke gjysmë ore e më pas nis etapa e dytë në drejtim të Tavel-it.
Ndalesa e dytë, Tavel, kryeqyteti i verës Rosé
Në fakt, nuk është një ndalesë, por një shëtitje e gjatë nëpër vreshtat e shumtë të kësaj zone. Sapo dalim nga rruga kryesore, syri na kap vetëm vreshta. Në çdo anë, në një hapësirë të pamasë dallohen vetëm toka të mbjella me rrush, të rregullta, të sistemuara e të punuara. Marku na shpjegon në mënyrë të detajuar varietet specifike të rrushit që mbillen në secilin nga terrenet. “Për të prodhuar verë cilësore, duhen ndjekur e zbatuar në mënyrë rigoroze një sërë rregullash e procedurash, - sqaron Marku, - por në fund ama, është fermeri ai që vendos dhe përcakton llojin dhe cilësinë e verës që do të prodhojë”. Çdo shishe vere, sipas tij, është fryt i një përvojë shumëvjeçare, shpeshherë e trashëguar brez pas brezi, e kombinuar me punë të palodhshme, prova, eksperimente e ndonjëherë edhe me gabime e dështime. Pas shëtitjes nëpër vreshta, e pashmangshme ishte vizita në një nga kantinat e panumërta të zonës. Informacioni i radhës: Tavel është kryeqyteti i verës “Rosé” jo vetëm në Provence, por në të gjithë Francën. E në fakt, 75% e verës franceze “Rosé” prodhohet në Provence, kryesisht në Tavel. Kjo zonë prodhon thuajse vetëm “Rosé”. Veçoria tjetër është se, “Rosé”-ja e Tavel nuk është ajo vera tradicionale ngjyrë rozë e çelët, e lehtë, që pihet zakonisht e shoqëruar me fruta apo ëmbëlsira. Me të nisur degustimin në kantinën “Les Vignerons de Tavel”, arrin të dallosh menjëherë aromën e spikatur të varietetit Grenache, praninë e mineraleve dhe të tanineve, si dhe një dozë të lartë alkooli, në disa raste 14-14.5 %, fort e pazakontë për një “Rosé” tradicionale.
Ndalesa e tretë, Chateauneuf du Pape
Chateauneuf-du-Pape është emri më i rëndësishëm në të gjithë zonën e Rhone-it jugor, me më shumë se 3 200 hektarë vreshta dhe mbi 80 kultivues. Aty prodhohet më shumë verë se në të gjitha zonat e Rhone- it verior, të marra së bashku. Shija e verërave të kuqe, aroma dhe ngrohtësia e barërave të jugut, përforcohet nga përzierja e varieteteve të ndryshme të rrushit që rritet në atë zonë, si: Grenache, Mourvedre dhe Syrah.
Shkolla e kuzhinës – La Mirande
Dhe vijmë te pjesa ime e preferuar: ushqimi dhe gatimi. Kjo ishte një shkollë tjetër, ku jo vetëm shijoje, por mund të vije dhe përparësen e të jepje kontributin tënd në kuzhinë. Pikërisht në hotelin ku qëndruam, kishim edhe një shkollë të njohur në këtë fushë, e cila priste çdo vit shefat më të mirë të kuzhinës në rajon. E bukura e kësaj parajse aromash gatimi ishte se gjithçka zhvillohej para syve të tu. Të ulur të gjithë rreth një tavoline, përpara sobës së drurit autentike që daton nga shekulli XIX, ne patëm mundësi të njihnim njerëz të rinj, të shkëmbenim eksperienca e të mësonim sekrete nga arti i të gatuarit. Tavolina jonë, atë natë përbëhej nga katër shqiptarë, një argjentinase, dy spanjollë dhe dy çifte franceze nga krahina të tjera. Në fillim, patëm droje dhe kuriozitet për të pyetur njëri-tjetrin, por, më pas, arritëm të shkëmbenim adresat e imejleve e të bënim foto së bashku. Folëm shumë atë natë, aq sa nuk e kuptuam që kishte kaluar
mesnata. Bisedat tona varionin nga udhëtimet, ushqimet e deri te shijimi i një vere të mirë. Por, mbretëresha e mbrëmjes ishte shefja e kuzhinës, Severinë Sagnet, një vajzë e re, por mjaft e apasionuar pas këtij profesioni. Ndërkohë që gatuante dhe na shpjegonte mënyrën se si ishte përgatitur pjata, ajo ishte e lirshme, këndonte, kërcente, e bënte shaka me ne, duke krijuar një atmosphere mjaft të ngrohtë. Pjata e parë ishte një supë kremi me kërpudha, së cilës i hodhi sipër lajthi të pjekura me tartuf të grirë. Pjata e dytë ishte me bazë mishi, i cili ishte marinuar dy orë më parë dhe në fund ëmbëlsira me çokollatë, për të cilën të gjithë lëpimë gishtat. Severina nuk përtoi të gatuante dhe një menu komplet ndryshe për vajzën nga Argjentina, e cila ishte vegjetarine. Ndër të tjera, ajo më tregoi se në këtë shkollë kuzhine gjendej dhe një shefe tjetër me origjinë nga Kosova, Silvi Hoxha, e cila i kishte mësuar se si të tëhollte petë. Nuk patëm mundësi ta takonim, por u ndiem krenarë për të, që mbante një yll Michelin!
Nga: Santana Çomora
Armokromia është një temë që po thellon kureshtjen e njerëzve çdo ditë e më shumë. Pak e njohin, por shqip...
Nga Lira Gjika Fëmija ka nevojë për nënë dhe baba. Fëmija që të vijë në jetë duhet një mashkull d...
Eni Shehu, i ftuar në emisionin “Natën me Aulonën”, ka folur për marrëdhënien e tij me Arbana Osmanin, duke thë...